Vulkanen en viezigheid

Hola mis amigos!

Op de terugweg van de McDonalds waar ik mijn vorige blog schreef beleefde ik alweer een avontuur voor mijn volgende blog. Het was namelijk ook hier carnaval afgelopen week. Hier hebben mensen een leuke traditie met carnaval, namelijk het gooien met meel. Toen wij terugliepen van de McDonalds zagen we al veel gillende meisjes onder een wit goedje rondrennen. We vonden het maar vreemd. Twee straten verderop werd me duidelijk wat er aan de hand was toen ik achter Welmoed een man zag opduiken die dreigend met een grote grijns op zijn gezicht een hand vol meel richting Welmoed uitstak. Voor dat ze het door had zat haar haar onder het meel. Maar we waren nog niet thuis dus ook ik werd niet gespaard. In iedere straat stonden groepjes mannen met zakjes meel in hun hand die achter ons aan kwamen rennen om ons helemaal wit van het meel te maken. Ze zijn er flink in geslaagd! Het was ook wel erg grappig om mee te maken en die avond zijn we zelfs naar de kermis gegaan waar ze niet alleen met meel, maar ook met eieren gooien. Met de regenjas aan liepen we de drukte in waar als snel de blonde meisjes zoals ik erg populair waren om een voorraadje meel en eieren op los te gooien.
Ondertussen hebben we ook de Guatemalteekse kermisattracties geprobeerd. Ik kwam er schor weer uit van het gillen, want die attracties gaan wat hoger, sneller en verder dan die in Nederland. Het idee dat er hier waarschijnlijk ook geen zware veiligheidscheck op zit, gezien het percentage roest van de attracties maakte het niet veel veiliger, maar wel spannender.
Die avond was er een verkleedfeestje op school, ook voor carnaval. Omdat we hier geen verkleedkleren hebben besloten we er niet heen te gaan, maar toen ons haar eenmaal vies, stinkend, plakkerig en gevuld met ei, eierschalen en meel was vonden we onszelf verkleed genoeg om er alsnog heen te gaan. Natuurlijk waren we toen bijna de enigen die verkleed waren dus na ons haar even onder de kraan gehouden te hebben hebben we nog een hele avond staan karaoke zingen.

Een andere typische activiteit afgelopen week was de kookworkshop waarin we leerden hoe we rellenitos, oftewel gekookte banaan gevuld met bonen moesten maken. En dat terwijl we net helemaal genoeg hadden van banaan en bonen, omdat we het hier dagelijks eten afgewisseld met ei, tortilla’s en tamales. Desondanks was het leuk om het te leren, wie weet gaan we de bananen en bonen in Nederland heel erg missen en dan hebben we er toch nog wat aan!

Verder heb ik afgelopen weekend een spectaculair steile vulkaan beklommen. De vulkaan is 3700 meter hoog en het was de zwaarste klim die ik ooit heb gemaakt. Samen met Katharina en Stijn en een groep andere toeristen hebben we de klim gemaakt. We waren bepakt met een backpack met slaapspullen, eten, vier liter water en eventueel onderdelen van de tent. Het ging goed en ik heb het begin van de tocht samen met Stijn met de kopgroep meegelopen, die slechts bestond uit mannen en vrouwelijke sportinstructrices die zelfs in de pauzes nog gymoefeningen deden. Maar naarmate we hoger kwamen werd het steeds steiler, begon het te regenen en te waaien, en begon de hoogte zijn tol te eisen waardoor ademen moeilijker ging en we een beetje dizzy werden. We waren zo hoog dat er geen bomen meer groeiden en we in de wolken liepen, waardoor we weinig konden zien. Toen we eenmaal zeer vermoeid de top bereikten was het alsnog te mistig om iets te zien en waaide het zo hard dat we alleen maar in de tent konden zitten. Dat moest ook wel, want als er niet minstens drie mensen in de tent zaten waaide hij weg. Na een bordje koude pasta en een kaartspelletje zijn we maar om negen uur gaan slapen.
Het was een van de meest barre nachten in mijn leven aangezien ik door de hoogte een hele sterke druk op mijn longen had en ademen erg moeilijk ging. Ook was het ondanks mijn twee paar sokken, twee broeken, drie shirtjes, een vest, een binnenslaapzak, buitenslaapzak en daaroverheen een jas nog best fris. De ondergrond was zogezegd niet ideaal en het tentdoek blies constant in mijn gezicht dus van slapen kwam niet veel.
Maar toen we ’s ochtends opstonden en alles helder was was het zeker de moeite waard! Omdat we op de hoogste top in de wijde omtrek stonden leek het alsof we op het dak van de natuur stonden. Je kon over bergkammen heen kijken waarachter de zon opkwam en enkele wolken die over de bossen heen gleden. Het hoogtepunt was de vulkaan onder ons die tot een van de tien meest actieve vulkanen ter wereld behoort. We konden van bovenaf de lava in de krater zien en om het half uur barst hij uit en stroomt de lava over de flanken van de vulkaan en ontsnapt er een paddenstoel aan rook uit de krater. Ongelofelijk indrukwekkend!
Na het ontbijt dat bestond uit een mengeling van havermout, muesli, pindakaas en jam begonnen we met onze backpacks die helemaal grijs van het stof waren aan de afdaling die voor de spieren nog zwaarder was dan de klim. Aan het einde van de tocht waren onze gezichten zwart van het stof en zweet en was niets van onze kleding nog schoon. Een douche was nog nooit zo welkom! Het was een zware tocht maar al met al was het het zeker waard!

Mijn Spaanse lessen gaan gestaag voort, mijn docent afgelopen week was minder gestructureerd dan mijn docent van de eerste week maar ze heeft me wel goed geholpen met het vertalen van mijn vragenlijst voor mijn veldwerk straks. Nu heb ik weer een andere docent die mij deze laatste week van de lessen zal helpen met het bijbrengen van het meest noodzakelijke Spaans.
In de loop van deze week zal ik te horen krijgen waar ik vanaf volgende week acht weken zal zitten voor mijn veldwerk. Spannend, ik heb nog geen idee! Jullie horen het van me in mijn volgende blog!

Tot snel!