Alleen maar avontuur!
Blijf op de hoogte en volg Elske
16 April 2013 | Guatemala, Uspantán
Dit is mijn één na laatste dag dat ik in Uspantán ben! Mijn veldwerk zit er op!
Acht weken lang onderzoek doen zijn alweer voorbij. Stiekem vind ik dat ook wel fijn, want veldwerk doen in een onbekende taal is soms gewoon ook best wel lastig. Maar soms is het ook heel leuk als je op allemaal gekke plekken komt, of dingen mee maakt die je in Nederland nooit te zien zou krijgen.
De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt aan het schrijven van een rapportage, waarin ik al mijn gevonden data moest verwerken, en vandaag en morgen staan in het teken van afscheid nemen en mijn tas inpakken.
Natuurlijk hebben we de afgelopen weken ook weer allemaal avonturen meegemaakt.
Zo gingen we een weekend terug naar Xela, om vrienden op te zoeken en te genieten van wat een echte stad te bieden heeft. Het was Semana Santa (pasen), dus hebben we in Xela kerken bezocht en alfombra’s bekeken; prachtige tekeningen op straat, gemaakt van gekleurd zaagsel waar vervolgens tientallen mensen overheen lopen die een zwaar Jesusbeeld tillen, processies.
Gezien het erg warm was dit weekend, hadden we bedacht dat we wel wilden zwemmen. Dus wij gingen naar het duurste hotel van de stad om te vragen of er een zwembad was. En inderdaad dat was er. Maar wel alleen voor gasten. Maar als we wouden mochten we het wel even bekijken? Dus wij togen naar het zwembad, waar we de badmeester vroegen of we misschien niet toch mochten zwemmen. Nou, hij zou wel even kijken. Na een paar minuten kwam hij terug en zei hij ‘ja morgen, vier uur, en dan moeten jullie wel via de achteringang komen. Eén keer kloppen, en dan laat ik jullie binnen’. Natuurlijk mochten wij hier helemaal niet zwemmen, maar deze man was bereid om veel op het spel te zetten om drie westerse meisjes illegaal in het zwembad te laten zwemmen. Toen we via de achteruitgang het hotel hadden verlaten kwam hij ons achterna rennen op straat. Hij wou ons nog even een kus geven. Hmm… of dat zwemmen nou wel zo’n goed idee was?
Maar de plannen liepen anders, dus kwamen we niet meer terug bij deze badmeester. Nadat we ’s avonds bij vrienden een heerlijke bbq op het dakterras hadden gehad, werden we de volgende ochtend opgebeld door onze vrienden, of we zin hadden om mee te gaan naar het strand? Ze gingen een auto huren en een korte ‘roadtrip’ naar de kust maken. Na een paar minuten denken kwamen Welmoed en ik tot de conclusie dat het een ongelofelijk onpraktisch en onhandig idee was, maar wel heel erg leuk. Dus gingen we! Met z’n zessen (vijf Nederlanders en één Guatemalteek) gingen we in een auto op naar de kust. Maar ja hoor, al na een uur werden we ingehaald door een auto waaruit een vrouw hing te gebaren dat we nú uit de auto moesten. Dus wij stoppen, en toen bleek dat de vlammen uit het wiel sloegen. De remmen waren oververhit, en dat verklaarde ook waarom Rowan al een tijdje niet meer kon remmen. Na een uur te hebben gewacht om de remmen te laten afkoelen gingen we verder op weg. Het was inmiddels vijf uur geweest, en het was nog zo’n drie uur rijden. Gezien Welmoed en ik de volgende ochtend om zeven uur weg moesten kwamen we er al snel achter dat het inderdaad een onpraktisch idee was geweest. Maar het was wel gezellig! Na een tijdje stopten we weer om de remmen te controleren, waarbij we de tip kregen om Pepsi over de remmen te gooien. Uiteindelijk bereikten we op liters Pepsi de kust, Tilapita genaamd.
Het was inmiddels donker, en met een bootje moesten we nog naar een eilandje en een hotel zien te vinden. Matthijs had hier connecties, maar helaas werd op dit adres de deur hard voor onze neus dichtgegooid. Gelukkig was er één hotel op het eilandje. Dat de eigenaar dronken was, en dat de kamer bestond uit een vierkant hok met een halve muur waarachter de wc en douche waren waar je vanaf een van de bedden zo in kon kijken maakte toen niets meer uit. We trokken onze zwemkleding aan en gingen nachtzwemmen in de Pacific Ocean. Prachtig, aangezien er allemaal fosfor in het water zat wat prachtige glinsters op je lichaam en op het water achter liet. Na deze zwemactie was het inmiddels elf uur en hadden we wel trek in ons avondeten.
Toen we eenmaal het enige restaurantje op het eiland hadden gevonden bleek al snel dat onze hoteleigenaar vrij normaal was hier, omdat heel Tilapita een soort Sodom&Gomorra was. Terwijl wij een heerlijke verse vis en garnalen zaten te eten hadden we uitzicht op een vrouw van rond de vijftig jaar met een laag shirtje en zonder bh die de Gangnam style deed. Een vrij bijzondere dans wat er niet erg charmant uitzag, gezien ze door de alcohol sowieso geen teken van charme meer liet zien. Maar zij viel nog mee vergeleken met de tafel naast ons. Ik heb nog nooit zo iets raars gezien. Er zat een hele familie, met een stuk of tien volwassenen en een aantal kinderen. Maar álle vrouwen uit dit gezelschap, op één na, waren aan het overgeven van de drank naast de tafel waar ze zaten, en vielen vervolgens in slaap half op de tafel, half op een stoel. Eén vrouw was zelfs min of meer in coma, en er moest regelmatig door een dronken man gevoeld worden of ze nog leefde… De kinderen zaten vol angst naar hun ouders te kijken, en terwijl de moeders stuk voor stuk onderuit gingen dronken de mannen vrolijk verder. Een bijzonder schouwspel.
Na onze maaltijd besloten we te gaan kijken in de plaatselijke discotheek. Terwijl we er over het strand heen liepen zagen we allemaal mensen de tegenovergestelde richting uit lopen. Grappend zei ik tegen Rowan en Melissa ‘moeten we niet vragen waarom ze de verkeerde kant op lopen? Misschien was er wel een schietpartij in de discotheek en is hij nu gesloten, dan hoeven wij er ook niet meer heen’. Lachend liepen we verder. Eenmaal bij de discotheek bleek dat alles uitgestorven was. Maar er was nog één man die naar ons toe kwam, en die ons vertelde dat er in de discotheek een schietpartij was geweest en dat het feest over was. Ongelofelijk!
Vervolgens gingen we terug naar het hotel na een mislukte poging om een kampvuur te maken, en gingen we kaarten. Een (andere) dronken man kwam bij ons aan tafel zitten en gaf ons bier en chips. Hij vroeg hoe ons spelletje heette en toen we zeiden ‘pesten’, zei die ‘Ik ben jullie helemaal niet aan het pesten! Ik probeer alleen maar aardig te doen! En waarom zeggen jullie nou dat ik jullie pest?’ Enzovoort. Typisch Guatemala… Toen Welmoed en ik de volgende ochtend om zeven uur weer vertrokken bleek dat heel Tilapita nog steeds aan het bier drinken was of aan het slapen op straat. Ook viel het op dat bijna alle vrouwen hier zwanger waren. Het leek verdomd veel op Sodom en Gomorra. Onze terugreis ging ontzettend langzaam, en toen we al drie uur onderweg waren kwam ik er opeens achter dat ik Rowan zijn paspoort, rijbewijs en het eigendomsbewijs van de auto bij me had, terwijl zij nog aan de kust waren en pas ’s avonds terug zouden rijden. Dus moesten we dit afgeven in Xela, op hoop van zegen dat de politie de auto niet aan zou houden. Uiteindelijk kwamen we na een reis van twaalf uur moe maar voldaan aan in Uspantán. Een heftig weekend.
Het volgende weekend was rustiger. We gingen naar Coban waar we ons in het heerlijke hotel hebben laten verwennen met pizza en taart. Vrijdag gingen we naar Salamá, waar Welmoed een sponsorkindje van Plan heeft dat we op gingen zoeken. Ze wonen midden in het land, en het was leuk om de hele familie te zien en ons verwelkomd te voelen met een overdaad aan eten.
Zaterdag vertrokken we naar Semuc Champey, prachtige natuurlijke zwembaden midden in een soort jungle, waar we dan ook aapjes zagen. We hebben hier heerlijk gezwommen en genoten van watergrotten en natuurlijke glijbanen. ’s Middags brachten we nog een bezoek aan enorme maar hele mooie grotten bij Lanquín, waar allemaal stalagmieten en -tieten in gekke vormen te zien waren. Tot slot deden we in Coban een pedicure, maar in plaats van de medische pedicure die ik uit Nederland ken werden hier mijn voeten vertroeteld met een crèmepje zus crèmepje zo en kreeg ik allemaal moeilijke maar niet zulke mooie tekeningen op mijn teennagels.
Afgelopen week ben ik hier in het ziekenhuis naar de bloedbank gegaan, om bloed te doneren als manier om het ziekenhuis te bedanken voor hun hulp bij mijn onderzoek, zijn we met het gastgezin naar zwembaden geweest om weer te bbqen en hebben we een nacht doorgebracht in een huisje in de bergen hier in de buurt. Dat was prachtig! Super rustig en stil, tortilla’s leren maken, alleen maar paarden en geiten, prachtige bloemen, hangmatje… Genieten!
Donderdag vertrekken Welmoed en ik op naar de volgende avonturen. Twaalf dagen vakantie, die we doorbrengen in Guatemala, Honduras en Nicaragua. En dan, op koninginnedag of koningsdag, kom ik weer terug in Nederland! Nog maar twee weken! Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen!
Tot snel!
Acht weken lang onderzoek doen zijn alweer voorbij. Stiekem vind ik dat ook wel fijn, want veldwerk doen in een onbekende taal is soms gewoon ook best wel lastig. Maar soms is het ook heel leuk als je op allemaal gekke plekken komt, of dingen mee maakt die je in Nederland nooit te zien zou krijgen.
De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt aan het schrijven van een rapportage, waarin ik al mijn gevonden data moest verwerken, en vandaag en morgen staan in het teken van afscheid nemen en mijn tas inpakken.
Natuurlijk hebben we de afgelopen weken ook weer allemaal avonturen meegemaakt.
Zo gingen we een weekend terug naar Xela, om vrienden op te zoeken en te genieten van wat een echte stad te bieden heeft. Het was Semana Santa (pasen), dus hebben we in Xela kerken bezocht en alfombra’s bekeken; prachtige tekeningen op straat, gemaakt van gekleurd zaagsel waar vervolgens tientallen mensen overheen lopen die een zwaar Jesusbeeld tillen, processies.
Gezien het erg warm was dit weekend, hadden we bedacht dat we wel wilden zwemmen. Dus wij gingen naar het duurste hotel van de stad om te vragen of er een zwembad was. En inderdaad dat was er. Maar wel alleen voor gasten. Maar als we wouden mochten we het wel even bekijken? Dus wij togen naar het zwembad, waar we de badmeester vroegen of we misschien niet toch mochten zwemmen. Nou, hij zou wel even kijken. Na een paar minuten kwam hij terug en zei hij ‘ja morgen, vier uur, en dan moeten jullie wel via de achteringang komen. Eén keer kloppen, en dan laat ik jullie binnen’. Natuurlijk mochten wij hier helemaal niet zwemmen, maar deze man was bereid om veel op het spel te zetten om drie westerse meisjes illegaal in het zwembad te laten zwemmen. Toen we via de achteruitgang het hotel hadden verlaten kwam hij ons achterna rennen op straat. Hij wou ons nog even een kus geven. Hmm… of dat zwemmen nou wel zo’n goed idee was?
Maar de plannen liepen anders, dus kwamen we niet meer terug bij deze badmeester. Nadat we ’s avonds bij vrienden een heerlijke bbq op het dakterras hadden gehad, werden we de volgende ochtend opgebeld door onze vrienden, of we zin hadden om mee te gaan naar het strand? Ze gingen een auto huren en een korte ‘roadtrip’ naar de kust maken. Na een paar minuten denken kwamen Welmoed en ik tot de conclusie dat het een ongelofelijk onpraktisch en onhandig idee was, maar wel heel erg leuk. Dus gingen we! Met z’n zessen (vijf Nederlanders en één Guatemalteek) gingen we in een auto op naar de kust. Maar ja hoor, al na een uur werden we ingehaald door een auto waaruit een vrouw hing te gebaren dat we nú uit de auto moesten. Dus wij stoppen, en toen bleek dat de vlammen uit het wiel sloegen. De remmen waren oververhit, en dat verklaarde ook waarom Rowan al een tijdje niet meer kon remmen. Na een uur te hebben gewacht om de remmen te laten afkoelen gingen we verder op weg. Het was inmiddels vijf uur geweest, en het was nog zo’n drie uur rijden. Gezien Welmoed en ik de volgende ochtend om zeven uur weg moesten kwamen we er al snel achter dat het inderdaad een onpraktisch idee was geweest. Maar het was wel gezellig! Na een tijdje stopten we weer om de remmen te controleren, waarbij we de tip kregen om Pepsi over de remmen te gooien. Uiteindelijk bereikten we op liters Pepsi de kust, Tilapita genaamd.
Het was inmiddels donker, en met een bootje moesten we nog naar een eilandje en een hotel zien te vinden. Matthijs had hier connecties, maar helaas werd op dit adres de deur hard voor onze neus dichtgegooid. Gelukkig was er één hotel op het eilandje. Dat de eigenaar dronken was, en dat de kamer bestond uit een vierkant hok met een halve muur waarachter de wc en douche waren waar je vanaf een van de bedden zo in kon kijken maakte toen niets meer uit. We trokken onze zwemkleding aan en gingen nachtzwemmen in de Pacific Ocean. Prachtig, aangezien er allemaal fosfor in het water zat wat prachtige glinsters op je lichaam en op het water achter liet. Na deze zwemactie was het inmiddels elf uur en hadden we wel trek in ons avondeten.
Toen we eenmaal het enige restaurantje op het eiland hadden gevonden bleek al snel dat onze hoteleigenaar vrij normaal was hier, omdat heel Tilapita een soort Sodom&Gomorra was. Terwijl wij een heerlijke verse vis en garnalen zaten te eten hadden we uitzicht op een vrouw van rond de vijftig jaar met een laag shirtje en zonder bh die de Gangnam style deed. Een vrij bijzondere dans wat er niet erg charmant uitzag, gezien ze door de alcohol sowieso geen teken van charme meer liet zien. Maar zij viel nog mee vergeleken met de tafel naast ons. Ik heb nog nooit zo iets raars gezien. Er zat een hele familie, met een stuk of tien volwassenen en een aantal kinderen. Maar álle vrouwen uit dit gezelschap, op één na, waren aan het overgeven van de drank naast de tafel waar ze zaten, en vielen vervolgens in slaap half op de tafel, half op een stoel. Eén vrouw was zelfs min of meer in coma, en er moest regelmatig door een dronken man gevoeld worden of ze nog leefde… De kinderen zaten vol angst naar hun ouders te kijken, en terwijl de moeders stuk voor stuk onderuit gingen dronken de mannen vrolijk verder. Een bijzonder schouwspel.
Na onze maaltijd besloten we te gaan kijken in de plaatselijke discotheek. Terwijl we er over het strand heen liepen zagen we allemaal mensen de tegenovergestelde richting uit lopen. Grappend zei ik tegen Rowan en Melissa ‘moeten we niet vragen waarom ze de verkeerde kant op lopen? Misschien was er wel een schietpartij in de discotheek en is hij nu gesloten, dan hoeven wij er ook niet meer heen’. Lachend liepen we verder. Eenmaal bij de discotheek bleek dat alles uitgestorven was. Maar er was nog één man die naar ons toe kwam, en die ons vertelde dat er in de discotheek een schietpartij was geweest en dat het feest over was. Ongelofelijk!
Vervolgens gingen we terug naar het hotel na een mislukte poging om een kampvuur te maken, en gingen we kaarten. Een (andere) dronken man kwam bij ons aan tafel zitten en gaf ons bier en chips. Hij vroeg hoe ons spelletje heette en toen we zeiden ‘pesten’, zei die ‘Ik ben jullie helemaal niet aan het pesten! Ik probeer alleen maar aardig te doen! En waarom zeggen jullie nou dat ik jullie pest?’ Enzovoort. Typisch Guatemala… Toen Welmoed en ik de volgende ochtend om zeven uur weer vertrokken bleek dat heel Tilapita nog steeds aan het bier drinken was of aan het slapen op straat. Ook viel het op dat bijna alle vrouwen hier zwanger waren. Het leek verdomd veel op Sodom en Gomorra. Onze terugreis ging ontzettend langzaam, en toen we al drie uur onderweg waren kwam ik er opeens achter dat ik Rowan zijn paspoort, rijbewijs en het eigendomsbewijs van de auto bij me had, terwijl zij nog aan de kust waren en pas ’s avonds terug zouden rijden. Dus moesten we dit afgeven in Xela, op hoop van zegen dat de politie de auto niet aan zou houden. Uiteindelijk kwamen we na een reis van twaalf uur moe maar voldaan aan in Uspantán. Een heftig weekend.
Het volgende weekend was rustiger. We gingen naar Coban waar we ons in het heerlijke hotel hebben laten verwennen met pizza en taart. Vrijdag gingen we naar Salamá, waar Welmoed een sponsorkindje van Plan heeft dat we op gingen zoeken. Ze wonen midden in het land, en het was leuk om de hele familie te zien en ons verwelkomd te voelen met een overdaad aan eten.
Zaterdag vertrokken we naar Semuc Champey, prachtige natuurlijke zwembaden midden in een soort jungle, waar we dan ook aapjes zagen. We hebben hier heerlijk gezwommen en genoten van watergrotten en natuurlijke glijbanen. ’s Middags brachten we nog een bezoek aan enorme maar hele mooie grotten bij Lanquín, waar allemaal stalagmieten en -tieten in gekke vormen te zien waren. Tot slot deden we in Coban een pedicure, maar in plaats van de medische pedicure die ik uit Nederland ken werden hier mijn voeten vertroeteld met een crèmepje zus crèmepje zo en kreeg ik allemaal moeilijke maar niet zulke mooie tekeningen op mijn teennagels.
Afgelopen week ben ik hier in het ziekenhuis naar de bloedbank gegaan, om bloed te doneren als manier om het ziekenhuis te bedanken voor hun hulp bij mijn onderzoek, zijn we met het gastgezin naar zwembaden geweest om weer te bbqen en hebben we een nacht doorgebracht in een huisje in de bergen hier in de buurt. Dat was prachtig! Super rustig en stil, tortilla’s leren maken, alleen maar paarden en geiten, prachtige bloemen, hangmatje… Genieten!
Donderdag vertrekken Welmoed en ik op naar de volgende avonturen. Twaalf dagen vakantie, die we doorbrengen in Guatemala, Honduras en Nicaragua. En dan, op koninginnedag of koningsdag, kom ik weer terug in Nederland! Nog maar twee weken! Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen!
Tot snel!
-
16 April 2013 - 23:37
Paul En Hiske:
Hoi Elske
Weer een mooi verhaal. Met veel spannende dingen. En ik lees nergens hoeveel jij nu gedronken hebt maar dat zal ook wel niet belangrijk zijn.
Wat wordt er veel gedronken daar zeg. En ook allemaal zwanger. Wie de jeugd heeft, heeft"....................
Annemiek zit in Ghana. Is erg spannend daar. Ze is nu in een stad met 1,5 miljoen inwoners
En ze zou met straatkinderen werken. 20.000 kinderen leven daar op straat, zelfs baby's.
Ze gaat vrijdag naar een andere plaats van 300.000 inwoners waar het hopelijk wat rustiger en veiliger is. Er zijn verkiezingen geweest en de oppositie heeft bezwaar aangetekend.
Eind mei beslist de Hoge Raad. Maar Annemiek hoopt dan thuis te zijn want 1 juni moet ze weer op haar werk beginnen.
Vandaag ( dinsdag) Marijke naar Rotterdam geweest voor controle. Ze waren daar tevreden en gezichtsvermogen is nagenoeg gelijk gebleven. Aan de staar wordt ze vermoedelijk niet geholpen omdat ze dat nog niet aandurven vanwege de ene oogspier die nog functioneert.
Ze gaat de prednisson afbouwen tot 7,5 gram. En ze wordt steeds magerder en ziet er langzamerhand weer " ouderwets " uit. Afgelopen zaterdag was ze jarig. Heeft genoten en veel bezoek.
Week daarvoor was Afke jarig. En in februari Malik, die bijna staat. En behoorlijk ondeugend is. Ze zitten nu met hun 3-en in Marokko en genieten daar volop vanaf maandag. Twee weken weg en voor het eerst met Malik
Tjeerd viert 11 mei zijn eerste verjaardag. Een dag eerder dan zijn echte verjaardag. Maar Sjoerd en Christie willen graag bij het feestje van Oom Jan en tante Greet zijn op 12 mei. Vorig jaar was hij er niet bij vanwege de geboorte van Tjeerd.
En dan op zondag 26 mei de enige echte Dweildag in Zoelen. Ben benieuwd of je Heit weer komt helpen. Vorig jaar kocht hij een duur schilderij bij mij in de kraam, heeft tijden in de kamer gehangen en zou bestemd zijn voor Maurits.
En oom Jan en Tante Greet zijn zo aardig rekening te houden met het Dweilen in Zoelen.
En wij gaan met Pinksteren met 4 vrienden naar Budapest vor 4 dagen. Genieten dus.
De kamers bij ons boven zijn allemaal opgeknapt, gestuct, en geschilderd. Het is nu allemaal toppie. De cactussen gaan langzamerhand van boven naar beneden en dan in de kas of naar buiten.
Nou, lieve Elske, dit was Zoelen en tot ziens bij............ ( oom Jan en tante Greet )!!
Paul en Hiske
-
16 April 2013 - 23:37
Paul En Hiske:
Hoi Elske
Weer een mooi verhaal. Met veel spannende dingen. En ik lees nergens hoeveel jij nu gedronken hebt maar dat zal ook wel niet belangrijk zijn.
Wat wordt er veel gedronken daar zeg. En ook allemaal zwanger. Wie de jeugd heeft, heeft"....................
Annemiek zit in Ghana. Is erg spannend daar. Ze is nu in een stad met 1,5 miljoen inwoners
En ze zou met straatkinderen werken. 20.000 kinderen leven daar op straat, zelfs baby's.
Ze gaat vrijdag naar een andere plaats van 300.000 inwoners waar het hopelijk wat rustiger en veiliger is. Er zijn verkiezingen geweest en de oppositie heeft bezwaar aangetekend.
Eind mei beslist de Hoge Raad. Maar Annemiek hoopt dan thuis te zijn want 1 juni moet ze weer op haar werk beginnen.
Vandaag ( dinsdag) Marijke naar Rotterdam geweest voor controle. Ze waren daar tevreden en gezichtsvermogen is nagenoeg gelijk gebleven. Aan de staar wordt ze vermoedelijk niet geholpen omdat ze dat nog niet aandurven vanwege de ene oogspier die nog functioneert.
Ze gaat de prednisson afbouwen tot 7,5 gram. En ze wordt steeds magerder en ziet er langzamerhand weer " ouderwets " uit. Afgelopen zaterdag was ze jarig. Heeft genoten en veel bezoek.
Week daarvoor was Afke jarig. En in februari Malik, die bijna staat. En behoorlijk ondeugend is. Ze zitten nu met hun 3-en in Marokko en genieten daar volop vanaf maandag. Twee weken weg en voor het eerst met Malik
Tjeerd viert 11 mei zijn eerste verjaardag. Een dag eerder dan zijn echte verjaardag. Maar Sjoerd en Christie willen graag bij het feestje van Oom Jan en tante Greet zijn op 12 mei. Vorig jaar was hij er niet bij vanwege de geboorte van Tjeerd.
En dan op zondag 26 mei de enige echte Dweildag in Zoelen. Ben benieuwd of je Heit weer komt helpen. Vorig jaar kocht hij een duur schilderij bij mij in de kraam, heeft tijden in de kamer gehangen en zou bestemd zijn voor Maurits.
En oom Jan en Tante Greet zijn zo aardig rekening te houden met het Dweilen in Zoelen.
En wij gaan met Pinksteren met 4 vrienden naar Budapest vor 4 dagen. Genieten dus.
De kamers bij ons boven zijn allemaal opgeknapt, gestuct, en geschilderd. Het is nu allemaal toppie. De cactussen gaan langzamerhand van boven naar beneden en dan in de kas of naar buiten.
Nou, lieve Elske, dit was Zoelen en tot ziens bij............ ( oom Jan en tante Greet )!!
Paul en Hiske
-
17 April 2013 - 09:32
Piet:
Lieve Elske
Ik zal blij zijn als ik je 30 april weer in goede gezondheid terugzie.
Daar neem ik nog een frisdrankje op.
Groet
Piet
-
17 April 2013 - 09:39
Tante Greet En Oom Jan,:
Elske wat een prachtige verhalen en wat heb je al veel gezien.
Ga je nu als je terug komt een reisgids maken voor de familie, zodat wij de snoepjes er uit kunnen pikken en ook nog wat meer van de wereld kunnen zien met alle goede tips van jou?
Geniet nog maareven lekker van de vrije en mooie wereld daar,we hopen je 12 mei te zien en nog meer mooie verhalen te horen.
Heel veel groeten en goede reis gewenst, vanuit L'warden
Tante Greet en oom Jan
-
17 April 2013 - 09:58
Maurits :
niet normaal.
dus erg bijzonder.
en ontzettend leuk!
het ga je goed en tot snel!
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
