Slapen in een graftombe, (anti-)feminisme en meer
Blijf op de hoogte en volg Elske
16 April 2014 | Tanzania, Lushoto
Hallo!
Sinds mijn laatste blog zijn we weer drie weken verder. Mijn ouders zijn op bezoek geweest en inmiddels alweer thuis, maar mijn avonturen hier gaan nog even door. Bij deze een samenvatting van de afgelopen drie weken.
Ik heb samen met mijn ouders veel door het land gereisd. We begonnen in Hale, een klein dorpje op een uur rijden van Tanga. Hier bevindt het project zich (een koeienfokbedrijf) waarvan mijn ouders investeerder zijn, dus dat hebben we uitgebreid bekeken. Erg leuk om te zien, een kant van Tanzania die je als ‘regular tourist’ niet snel zal ontdekken. We hadden een programma variërend van de observatie van koeien inseminatie tot participatie met proeven van zelf verbouwde ananassen tot een onkruid-crash-course. We hebben ons dus niet verveeld. Later in de week bracht onze privé chauffeur (jazeker) ons naar een ander stuk land van het bedrijf. Ik ben in mijn hele leven denk ik nog nooit zo ver the middle of nowhere in gegaan. Uren rijden, talloze kleine dorpjes met heel veel armoede, en op het laatst zelfs het passeren van een spookdorp en een enorme half gebroken elektriciteitsmast. Daar aan het einde van de bewoonde en bereikbare wereld verwachtte ik als echte antropoloog al half en half een nieuwe inheemse stam óf op zijn minst nieuwe diersoort te ontdekken, maar toch is dat helaas niet gebeurd.
We sloten de eerste (koeien-en-gras) week af met een bezoekje aan Pangani, het strand. We verwachtten een prachtig tropisch strand aan te treffen waar we een dag zouden kunnen duiken en snorkelen. Maar na een autorit die al veel langer was dan verwacht kwamen we in de regen op een verlaten strand aan. Bovendien was het al vloed en konden we niet meer met de duik- en snorkelboot mee. Desondanks was het nog steeds tropisch, en vonden we een prachtige lodge waar we alsnog het vakantiegevoel konden vieren met een vissenkom aan witte wijn in onze hand. En na het wegtrekken van de regenwolken was de zee heerlijk!
De tweede week was antropologie-week. Ik ging in Mambo door waar ik was gebleven met mijn onderzoek, en mijn ouders gingen door met het vieren van het vakantiegevoel, maar dan met een iets kleiner glas wijn. Later in de week zijn mijn ouders met mij mee ‘het veld’ in gegaan. We begonnen met een prayer waarbij een christelijke vrouw bidt voor zieke mensen, zodat ze beter worden. Dat doet ze door heel hard te preken, water te zegenen en vooral heel veel te zingen. Grappig genoeg waren al haar aanwezige patiënten (een stuk of 15 vrouwen) moslim. Ach, God is God (of Allah).
Vervolgens zijn we naar een traditional healer gegaan. Daar deed mijn moeder een ramli, zoals ik zelf ook al eerder had gedaan. Ze werd gediagnosticeerde met een uitgeputte geluksbron. Klinkt ernstig, maar gelukkig kon dat gemakkelijk behandeld worden met een kip. Dus binnen no-time stond mijn vader op de markt om een kip uit te zoeken, om het geluk van mijn moeder te redden. Eenmaal terug bij de healer moest mijn moeder in het midden van een hele donkere kamer gaan zitten. De healer liep rondjes om haar heen terwijl ze tegen God sprak. In het geval ze Tanzanianen behandelt kan ze simpelweg de voorouders aanspreken, maar omdat ze mijn moeders voorouders niet kent richtte ze zich maar direct tot God. Maar we moesten wel begrijpen dat het healing proces daardoor wel een stukje moeilijker was. God voelde zich namelijk niet zo snel aangesproken als gewone voorouders. Of misschien was hij nog bezig alle patiënten van de ochtendprayer te genezen… Goed, mevrouw de healer had in haar ene hand een kip op de kop en in de andere hand een tros vol met guats, gedroogde pompoenen waar medicijnen in zitten. Om en om draaide ze een van de twee dingen om mijn moeders hoofd, langs haar gezicht, of sleepte ze er mee over de grond. Na een proces van ongeveer tien minuten was mijn moeders geluksbron weer aangevuld, en die van de kip leeg, gezien de staat waarin hij zich in de hoek van de kamer terug trok.
Week drie was de safari week. Vanuit Arusha zijn we met Richard onze chauffeur-met-koorts en Gaspa onze kok-met-blaasontsteking vertrokken richting de wildernis. Ondanks dat Richard en Gaspa niet helemaal fit waren hebben ze hun werk de hele periode erg goed gedaan, en ons een prachtige safari bezorgd.
De eerste nacht sliepen we op een plek met de mooie naam ‘Panorama Camp’. Het was inderdaad een mooie plek, maar onze slaapplaatsen zijn door mijn vader afwisselend ‘graftombe’, ‘bijenkorf’ en ‘iglo’ genoemd. Alle drie erg toepasselijk maar eenmaal binnen in het geval leek de eerste naam toch het beste aan te sluiten bij hoe je je daar binnen voelde. Toch kropen we er de volgende ochtend levend uit en hebben we onze weg voortgezet naar de Serengeti. Dat is een maasai-woord wat ‘eindeloze vlakte’ betekent, en ze hadden geen toepasselijkere naam uit kunnen kiezen.
Wat een prachtige ervaring! We hebben in die vlakte en de Ngorongoro krater samen totaal 45 verschillende diersoorten gezien, variërend van leeuwen, luipaarden en een neushoorn tot ratten, hazen, jakhalzen en heel veel mooie en minder mooie vogels. ’s Nachts kampeerden we in een tent tussen de giraffes, hyena’s en everzwijnen. Ook dat hebben we overleefd (ja het was een avontuurlijke vakantie).
Later zijn we naar de beroemde Ngorongoro krater gegaan, een krater waarin heel veel (zowel prooi- als roofdieren) samen leven, in een natuurlijke balans. Zo bijzonder! Enkele hoogtepunten van onze safari-ervaring; de migratie van de wildebeast (een jaarlijks proces waar bijna al het leven in de Serengeti het jaar rond op is afgestemd), het zien van cheeta’s die al een maand niet meer waren gezien, de optocht van een kudde olifanten richting opkomende zon, het zien van de Big Five en zo kan ik nog wel even door gaan. Een aanrader!
Na deze drie afwisselende en leuke weken heb ik mijn ouders in een paar seconden midden in een volle bus dag gezegd, onze wegen splitsen zich bij de bushalte. Na vele uren en voertuigen verder kwam ik weer ‘thuis’ aan in Mambo. Zoals inmiddels al bijna gewoon is geworden werd ik weer heel hartelijk ontvangen door al het personeel, vrijwilligers, begeleiders etc. Mijn onderzoek heb ik weer voortgezet, de laatste en afsluitende periode is aangebroken. Dat betekent dat ik nu dus vooral nog wat observaties doe, me focus op de onderwerpen die nog niet crystal clear zijn en een afsluitende groepsdiscussie ga doen.
Verder heb ik afgelopen week samen met Niek, mijn mede-vrijwilliger hier, twee avonden uitgebreid gediscussieerd met Nico, een 29 jarige Tanzaniaanse man die een tijdelijk onderkomen in de naastgelegen lodge van Mamboviewpoint heeft gevonden. Dit waren zeer vurige discussies over stellingen uit zijn mond als ‘alcoholdrinkers zijn verkrachters en criminelen’ of ‘een condoom helpt niet om HIV besmetting te voorkomen’ (en deze man heeft als HIV voorlichter gewerkt… shocking!), maar uiteindelijk kwamen ze steeds weer op hetzelfde onderwerp uit; de liefde. Het verkorte levensverhaal van deze Nico luidt als volgt:
Toen Nico 16 jaar was, was hij net als vele pubers smoorverliefd. Op valentijnsdag van dat jaar wou hij zijn lief verassen met een cadeautje. Maar toen hij haar opzocht trof hij haar al zoenend aan met zijn enige en dus beste vriend. Het klinkt als een scene uit een slechte soap, maar dit heeft zijn leven flink getekend. Dit meisje had hem namelijk daarvoor al een HIV besmetting gegeven. En hij had op school gefaald omdat hij zo verliefd was. Uiteindelijk zat hij dus zonder opleiding, zonder meisje, zonder vriend maar met een HIV besmetting en een trauma.
Dit was de onderliggende basis van onze discussies, want hij maakte herhaaldelijk statements als ‘vrouwen zijn slangen’, ‘vrouwen moeten gedomineerd worden door een man’, ‘vrouwen moeten een familie produceren’, ‘vrouwen missen hersencapaciteit’ etc. Dat kon ik ondanks dat veel van onze meningsverschillen gefundeerd waren in een cultuurverschil en verschillende geloofsovertuiging niet over mijn kant laten gaan. Ik had het gevoel dat ik daar de hele vrouwelijke wereldbevolking zat te verdedigen, en de feminist die ergens ver weg in mij zat en die ik nooit erg hard nodig heb gehad kwam nu in volle kracht naar buiten. Desondanks waren het amusante en leuke discussies. De tweede avond had hij zelfs allemaal rode rozen klaargelegd en kreeg ik een cadeautje (een hanger met hartjes) van hem… Vervolgens begon hij nog een levensovertuiging van hem te vertellen; als je als man op 30jarige leeftijd nog vrijgezel én werkeloos bent, dan heb je gefaald. Hij was nu een vrijgezelle, werkloze 29 jarige man… Op mijn vraag of hij dan dacht dat hij over een jaar gefaald zou hebben of dat hij dacht dat hij binnen een jaar wel een baan en een vrouw (met zo’n idee over vrouwen) zou hebben kwam geen duidelijk antwoord, zoals op wel meer vragen. Goed, ik heb nog genoeg te vertellen over deze Nico en andere avonturen maar die bewaar ik voor in Nederland.
Ik heb nog een kleine drie weken in Tanzania, waarvan twee in Mambo en één op Zanzibar en ben op 3 mei weer in Nederland. Tot dan!
Liefs!
Sinds mijn laatste blog zijn we weer drie weken verder. Mijn ouders zijn op bezoek geweest en inmiddels alweer thuis, maar mijn avonturen hier gaan nog even door. Bij deze een samenvatting van de afgelopen drie weken.
Ik heb samen met mijn ouders veel door het land gereisd. We begonnen in Hale, een klein dorpje op een uur rijden van Tanga. Hier bevindt het project zich (een koeienfokbedrijf) waarvan mijn ouders investeerder zijn, dus dat hebben we uitgebreid bekeken. Erg leuk om te zien, een kant van Tanzania die je als ‘regular tourist’ niet snel zal ontdekken. We hadden een programma variërend van de observatie van koeien inseminatie tot participatie met proeven van zelf verbouwde ananassen tot een onkruid-crash-course. We hebben ons dus niet verveeld. Later in de week bracht onze privé chauffeur (jazeker) ons naar een ander stuk land van het bedrijf. Ik ben in mijn hele leven denk ik nog nooit zo ver the middle of nowhere in gegaan. Uren rijden, talloze kleine dorpjes met heel veel armoede, en op het laatst zelfs het passeren van een spookdorp en een enorme half gebroken elektriciteitsmast. Daar aan het einde van de bewoonde en bereikbare wereld verwachtte ik als echte antropoloog al half en half een nieuwe inheemse stam óf op zijn minst nieuwe diersoort te ontdekken, maar toch is dat helaas niet gebeurd.
We sloten de eerste (koeien-en-gras) week af met een bezoekje aan Pangani, het strand. We verwachtten een prachtig tropisch strand aan te treffen waar we een dag zouden kunnen duiken en snorkelen. Maar na een autorit die al veel langer was dan verwacht kwamen we in de regen op een verlaten strand aan. Bovendien was het al vloed en konden we niet meer met de duik- en snorkelboot mee. Desondanks was het nog steeds tropisch, en vonden we een prachtige lodge waar we alsnog het vakantiegevoel konden vieren met een vissenkom aan witte wijn in onze hand. En na het wegtrekken van de regenwolken was de zee heerlijk!
De tweede week was antropologie-week. Ik ging in Mambo door waar ik was gebleven met mijn onderzoek, en mijn ouders gingen door met het vieren van het vakantiegevoel, maar dan met een iets kleiner glas wijn. Later in de week zijn mijn ouders met mij mee ‘het veld’ in gegaan. We begonnen met een prayer waarbij een christelijke vrouw bidt voor zieke mensen, zodat ze beter worden. Dat doet ze door heel hard te preken, water te zegenen en vooral heel veel te zingen. Grappig genoeg waren al haar aanwezige patiënten (een stuk of 15 vrouwen) moslim. Ach, God is God (of Allah).
Vervolgens zijn we naar een traditional healer gegaan. Daar deed mijn moeder een ramli, zoals ik zelf ook al eerder had gedaan. Ze werd gediagnosticeerde met een uitgeputte geluksbron. Klinkt ernstig, maar gelukkig kon dat gemakkelijk behandeld worden met een kip. Dus binnen no-time stond mijn vader op de markt om een kip uit te zoeken, om het geluk van mijn moeder te redden. Eenmaal terug bij de healer moest mijn moeder in het midden van een hele donkere kamer gaan zitten. De healer liep rondjes om haar heen terwijl ze tegen God sprak. In het geval ze Tanzanianen behandelt kan ze simpelweg de voorouders aanspreken, maar omdat ze mijn moeders voorouders niet kent richtte ze zich maar direct tot God. Maar we moesten wel begrijpen dat het healing proces daardoor wel een stukje moeilijker was. God voelde zich namelijk niet zo snel aangesproken als gewone voorouders. Of misschien was hij nog bezig alle patiënten van de ochtendprayer te genezen… Goed, mevrouw de healer had in haar ene hand een kip op de kop en in de andere hand een tros vol met guats, gedroogde pompoenen waar medicijnen in zitten. Om en om draaide ze een van de twee dingen om mijn moeders hoofd, langs haar gezicht, of sleepte ze er mee over de grond. Na een proces van ongeveer tien minuten was mijn moeders geluksbron weer aangevuld, en die van de kip leeg, gezien de staat waarin hij zich in de hoek van de kamer terug trok.
Week drie was de safari week. Vanuit Arusha zijn we met Richard onze chauffeur-met-koorts en Gaspa onze kok-met-blaasontsteking vertrokken richting de wildernis. Ondanks dat Richard en Gaspa niet helemaal fit waren hebben ze hun werk de hele periode erg goed gedaan, en ons een prachtige safari bezorgd.
De eerste nacht sliepen we op een plek met de mooie naam ‘Panorama Camp’. Het was inderdaad een mooie plek, maar onze slaapplaatsen zijn door mijn vader afwisselend ‘graftombe’, ‘bijenkorf’ en ‘iglo’ genoemd. Alle drie erg toepasselijk maar eenmaal binnen in het geval leek de eerste naam toch het beste aan te sluiten bij hoe je je daar binnen voelde. Toch kropen we er de volgende ochtend levend uit en hebben we onze weg voortgezet naar de Serengeti. Dat is een maasai-woord wat ‘eindeloze vlakte’ betekent, en ze hadden geen toepasselijkere naam uit kunnen kiezen.
Wat een prachtige ervaring! We hebben in die vlakte en de Ngorongoro krater samen totaal 45 verschillende diersoorten gezien, variërend van leeuwen, luipaarden en een neushoorn tot ratten, hazen, jakhalzen en heel veel mooie en minder mooie vogels. ’s Nachts kampeerden we in een tent tussen de giraffes, hyena’s en everzwijnen. Ook dat hebben we overleefd (ja het was een avontuurlijke vakantie).
Later zijn we naar de beroemde Ngorongoro krater gegaan, een krater waarin heel veel (zowel prooi- als roofdieren) samen leven, in een natuurlijke balans. Zo bijzonder! Enkele hoogtepunten van onze safari-ervaring; de migratie van de wildebeast (een jaarlijks proces waar bijna al het leven in de Serengeti het jaar rond op is afgestemd), het zien van cheeta’s die al een maand niet meer waren gezien, de optocht van een kudde olifanten richting opkomende zon, het zien van de Big Five en zo kan ik nog wel even door gaan. Een aanrader!
Na deze drie afwisselende en leuke weken heb ik mijn ouders in een paar seconden midden in een volle bus dag gezegd, onze wegen splitsen zich bij de bushalte. Na vele uren en voertuigen verder kwam ik weer ‘thuis’ aan in Mambo. Zoals inmiddels al bijna gewoon is geworden werd ik weer heel hartelijk ontvangen door al het personeel, vrijwilligers, begeleiders etc. Mijn onderzoek heb ik weer voortgezet, de laatste en afsluitende periode is aangebroken. Dat betekent dat ik nu dus vooral nog wat observaties doe, me focus op de onderwerpen die nog niet crystal clear zijn en een afsluitende groepsdiscussie ga doen.
Verder heb ik afgelopen week samen met Niek, mijn mede-vrijwilliger hier, twee avonden uitgebreid gediscussieerd met Nico, een 29 jarige Tanzaniaanse man die een tijdelijk onderkomen in de naastgelegen lodge van Mamboviewpoint heeft gevonden. Dit waren zeer vurige discussies over stellingen uit zijn mond als ‘alcoholdrinkers zijn verkrachters en criminelen’ of ‘een condoom helpt niet om HIV besmetting te voorkomen’ (en deze man heeft als HIV voorlichter gewerkt… shocking!), maar uiteindelijk kwamen ze steeds weer op hetzelfde onderwerp uit; de liefde. Het verkorte levensverhaal van deze Nico luidt als volgt:
Toen Nico 16 jaar was, was hij net als vele pubers smoorverliefd. Op valentijnsdag van dat jaar wou hij zijn lief verassen met een cadeautje. Maar toen hij haar opzocht trof hij haar al zoenend aan met zijn enige en dus beste vriend. Het klinkt als een scene uit een slechte soap, maar dit heeft zijn leven flink getekend. Dit meisje had hem namelijk daarvoor al een HIV besmetting gegeven. En hij had op school gefaald omdat hij zo verliefd was. Uiteindelijk zat hij dus zonder opleiding, zonder meisje, zonder vriend maar met een HIV besmetting en een trauma.
Dit was de onderliggende basis van onze discussies, want hij maakte herhaaldelijk statements als ‘vrouwen zijn slangen’, ‘vrouwen moeten gedomineerd worden door een man’, ‘vrouwen moeten een familie produceren’, ‘vrouwen missen hersencapaciteit’ etc. Dat kon ik ondanks dat veel van onze meningsverschillen gefundeerd waren in een cultuurverschil en verschillende geloofsovertuiging niet over mijn kant laten gaan. Ik had het gevoel dat ik daar de hele vrouwelijke wereldbevolking zat te verdedigen, en de feminist die ergens ver weg in mij zat en die ik nooit erg hard nodig heb gehad kwam nu in volle kracht naar buiten. Desondanks waren het amusante en leuke discussies. De tweede avond had hij zelfs allemaal rode rozen klaargelegd en kreeg ik een cadeautje (een hanger met hartjes) van hem… Vervolgens begon hij nog een levensovertuiging van hem te vertellen; als je als man op 30jarige leeftijd nog vrijgezel én werkeloos bent, dan heb je gefaald. Hij was nu een vrijgezelle, werkloze 29 jarige man… Op mijn vraag of hij dan dacht dat hij over een jaar gefaald zou hebben of dat hij dacht dat hij binnen een jaar wel een baan en een vrouw (met zo’n idee over vrouwen) zou hebben kwam geen duidelijk antwoord, zoals op wel meer vragen. Goed, ik heb nog genoeg te vertellen over deze Nico en andere avonturen maar die bewaar ik voor in Nederland.
Ik heb nog een kleine drie weken in Tanzania, waarvan twee in Mambo en één op Zanzibar en ben op 3 mei weer in Nederland. Tot dan!
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
