Van hoog in de bergen naar diep in de zee

Mijn laatste blog alweer! Ik zit nu van 23.00 tot 08.25 uur op Dubai airport, dus genoeg tijd om nog een laatste update te schrijven. Mijn muzikale begeleiding bij deze blog is de oproep tot het ochtendgebed, die hier luid over het hele vliegveld word afgespeeld. Toch altijd leuk hoe vliegvelden al een klein kijkje zijn in de cultuur van het land waar het vliegveld gelegen is!

Morgen kom ik weer in Nederland aan, na een prachtige tijd in Tanzania. Na mijn laatste blog heb ik nog de laatste hand gelegd aan de dataverzameling voor mijn master onderzoek. Zo deed ik een (succesvolle) focus groep discussie en meerdere observaties bij healers. Bij een van deze healers werd een kip gebruikt voor de diagnose stelling. De patiënt in kwestie moest de kip vasthouden en op haar hoofd laten zitten terwijl de healer verschillende spreuken prevelde en met medicijnen en healing-gerei in de weer was. Het doel met de kip was dat de problemen uit het lichaam van de patiënt in het lichaam van de kip kwamen. Vervolgens werd de kip voor mijn neus geslacht (dus kan ik bij deze bevestigen dat ‘rondrennen als een kip zonder kop’ een kloppende uitspraak is en er nog veel heftiger aan toe gaan dan ik had gedacht), en werden alle organen van de kip stuk voor stuk nauwkeurig bekeken. Hieruit bleek dat deze patiënt last had van haar benen en duazi, een beginnende vorm van kanker op de borst. Of dat biomedisch ook gediagnosticeerd zou worden weet ik niet. Het was echter wel een interessante manier van diagnose stelling! Van hieruit bepaalde de healer vervolgens hoe hij de patiënt het beste kon genezen.

Ook heb ik midden in de nacht een traditional drumming bezocht, waarbij heel veel mannen, vrouwen en kinderen samen komen en muziek maken om de slechte geesten waar bepaalde mensen onder lijden weg te drijven. De mensen die last hebben van deze geesten beginnen helemaal ‘op tilt te slaan’ door de muziek. Ze schreeuwen en shaken en draaien met hun ogen… Best heftig om te zien, maar toch vroeg ik me hierbij af in hoeverre het echt is en in hoeverre een behoefte aan aandacht, gezien deze mensen af en toe even pauze namen van het op tilt slaan en rustig de andere ‘patiënten’ gingen bekijken voordat ze zelf weer verder gingen. Vaak waren deze patiënten vrouwen en mijn idee is dat ze misschien wel eens in het middelpunt van de belangstelling willen staan, omdat ze dat in het dagelijks leven vaak niet staan. Deze drummings zijn hier de perfecte aangelegenheid voor. Maar als het waar is wat ik denk, dan is het alsnog een vorm van healing, en zouden de kwade geesten dus gezien kunnen worden als een behoefte aan erkenning en aandacht. Het is maar net vanuit welke hoek je het bekijkt, en dat is met alles zo wat ik in mijn onderzoek heb aangetroffen.

Naast mijn onderzoek heb ik ook nog andere leuke dingen gedaan. Zo ben ik met Pasen naar de Lutherse kerk in Mtae gegaan. Ik heb er inmiddels een traditie van gemaakt om op verre reizen een kerkdienst bij te wonen en ook deze was leuk om te zien, vooral het zingen was mooi! Per toeval kwam ik in de kerk een meisje tegen waar ik in februari in Tanga pizza mee had gegeten. Ze was een paar dagen naar mijn regio gekomen met een groep vrienden en vervolgens stond ik ’s avonds met ze biertjes en konyagi te drinken in Mambo. We hadden alleen de beschikking over zachte muziek vanuit een telefoon, en hun muzikale voorkeur ging vooral uit naar Engelse boybands wat niet mijn favoriet is, maar toch was het een fantastische avond, de eerste avond die leek op een echt feestje sinds ik in Tanzania was!

Na een week later uitgebreid de tijd te hebben genomen om afscheid te nemen van mijn informanten en vrienden in Mambo ben ik op 26 april vertrokken. Het afscheid viel me zwaar, en ondanks dat ik niet zo snel huil kon ik me nu toch niet inhouden. Ik heb een prachtige tijd gehad in Mambo waar ik me altijd heel welkom heb gevoeld en mensen altijd in de buurt waren en de tijd hadden voor een luisterend oor, advies, een lesje kiswahili of kisambaa, een potje dammen of gewoon een praatje. Het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen en ik ben ze ieder op een eigen manier gaan waarderen. Jammer dat ik ze moet missen, maar reizen staat inherent gelijk aan afscheid nemen.
Gelukkig was mijn Tanzania-tijd bij vertrek uit Mambo nog niet helemaal voorbij, ik had nog een korte week op Zanzibar voor de boeg!

Deze laatste week was nog een fantastische tropische strandvakantie. Ik heb eerst een paar dagen op een verblindend wit strand aan een turkooizen zee gelegen. Even niet aan mijn onderzoek denken en nog even genieten van de tropische bestemming waar ik was. Het was laagseizoen waardoor het heerlijk rustig en daardoor extra chill was en ik geen last had van de overbevolking aan toeristen waar ik anderen over had gehoord. Ik reisde bovendien alleen wat me eigenlijk heel erg goed beviel, maar al gauw kwam ik ook in contact met andere reizigers (vooral Amerikanen dit keer) waar ik een paar dagen mee heb opgetrokken. Ook heb ik hier weer gedoken, mijn negende en tiende duik alweer! En net als de andere acht was het weer prachtig! Ik had in Tanzania met mijn ouders al een ‘boven-water-safari’ gedaan, nu deed ik ook een ‘onder-water-safari’.

Na het strand ben ik naar Stonetown gegaan, het grootste stadje van het eiland en een prachtig plaatsje. Vele kleine steegjes met scootertjes wat me aan Italië deed denken. Verder had het leuke winkeltjes, de zee, een kruidenmarkt, restaurantjes, spa’s… een heerlijk plaatsje waar ik lekker heb rondgeslenterd en ben verdwaald in de kleine steegjes. Ondertussen werd ik af en toe gebeld of gesmst door mr. Hoza, mijn rechterhand in Mambo, die even wou checken of het goed met me ging, zo reizend als vrouw alleen. Dat zegt alweer genoeg over hoe betrokken, vriendelijk en zorgzaam deze man is!
In Stonetown kwam ik bovendien weer mijn Amerikaanse vrienden van het strand tegen. We gingen naar het huis waar Freddie Mercury heeft gewoond wat we echter alleen van de buitenkant konden zien, dachten we. Maar toen we er voor stonden kwamen er twee aardige mensen aan lopen die het betreffende appartement huurden en die ons binnen uitnodigden. Dus stonden we opeens ín het appartement van Freddie’s jonge jaren. Wauw, dat was een onverwachte verassing!

Al met al heb ik op Zanzibar nog een fantastische vakantie gehad, een geweldige afsluiter van een geweldige tijd in Tanzania! Ik heb veel geleerd over anderen en ook over mezelf, veel mooie en ook minder mooie dingen gezien, vrienden gemaakt, talen geleerd en bovendien ook nog eens een master onderzoek gedaan! Het was dus een intensieve tijd, maar dankzij het Afrikaanse ritme heb ook vaak (maar niet altijd en soms juist niet) de stress laten varen in situaties waar ik in Nederland allang gestrest zou zijn.

Voorlopig heb ik geen nieuwe reisjes op de planning staan, maar dat vind ik niet erg. Ik vind het erg jammer om weg te zijn uit Tanzania, maar ik vind het ook leuk om weer terug te komen in Nederland. Daar wil ik voorlopig wel weer even blijven!

Tot snel allemaal! Ik kijk er naar uit jullie allemaal weer te zien! :)