El final!

Deze blog schreef ik in mijn laatste minuten in Nicaragua. Ik stapte daarna op het vliegtuig richting Miami, Londen en dan eindelijk; gekkenhuis Amsterdam op dertig april.
Dat betekende het einde van een mooie periode veldwerk, waar in ik veel heb geleerd. Ten eerste heb ik Spaans leren spreken, ik heb veel mensen leren kennen, ik heb geleerd wat het inhoud om veldwerk te doen, ik heb een lokale cultuur in Guatemala leren kennen, ik heb geleerd te werken met locals met hun eigen gebruiken en handelingen, ik heb geleerd in een stad te wonen waar zelden ‘Westersen’ komen, en ik heb geleerd om onder alle omstandigheden te kunnen studeren. Meestal dan.

Deze leerzame veldwerkperiode hebben Welmoed en ik afgesloten met een lekkere vakantie.
We zijn begonnen in Livingstone, een stadje aan de Caribische kust van Guatemala waar je alleen per boot kan komen. Het was hier verstikkend heet en benauwd, maar ook erg mooi. Er wonen veel mensen met een Afrikaanse afkomst, en daardoor hebben ze hier een andere cultuur; de Garifuna cultuur. We hadden hier afgesproken met twee vrienden van ons die ook net klaar waren met hun veldwerk. Samen deelden we een houten hutje waar we drie nachten onder een klamboe hebben geslapen, met zo nu en dan een zacht zuchtje wind van de ene ventilator die we hadden. Ondanks de hitte waren we vrij actief overdag. Zo hebben we een lange wandeling gemaakt naar wat ooit prachtige watervallen waren, toen het nog regende. Helaas is dat al een paar maanden geleden waardoor de schoonheid van de watervallen ver te zoeken was. Maar de wandeltocht ernaartoe was wel erg leuk! We liepen over het strand waar honderden schoenzolen lagen, een aangespoelde vracht? Tussen deze schoenzolen lagen ook genoeg dode vissen, in de meest gekke vormen. Onder de wandeling hebben we nog een lekkere duik genomen in de Caribische zee, die harstikke warm was! Warmer dan de meeste warme douches die ik in Guatemala heb gehad.
De volgende dag besloten we te gaan kayaken. We begonnen tegen de stroming in te roeien, maar de stroming was zo sterk dat we een halve kilometer achter ons beginpunt uitkwamen, in plaats van ervoor. Onderweg kwamen we een stuk afval tegen dat zeer sprekende gelijkenissen had met een haai. Dit zorgde voor gemengde reacties onder ons vieren, waarna Stijn en ik op jacht gingen naar ‘de haai’, wat toch een plastic zak bleek te zijn, helaas? Na dit avontuur moesten we natuurlijk even goed bijkomen, en hoe kan dat beter dan met een hangmat en een cocktail? Dat lukte wel dus!

De volgende ochtend vroeg verlieten Welmoed en ik de cabin, om samen verder te gaan richting Honduras. Na een lange reis en een heftige boottocht waar menig mens zeeziek van wordt kwamen we aan op Utila, één van de Bay Islands die er bekend om staat dat je er prachtig kunt duiken. Dat heb ik dan ook even uitgetest, nadat ik eerst een heel theorieboek en allemaal oefeningen door moest nemen om mijn duikkennis op te frissen. Maar het was inderdaad prachtig! Het hoogtepunt was de spotted eagle ray oftewel pijlstaartrog die we zagen. Super groot en indrukwekkend, als een vogel vloog hij door het water. Maar ook boven water was het eiland prachtig. De middag hebben we dan ook op het strand doorgebracht, wat samengevat kan worden in; azuurblauw water, witte stranden en waaiende palmbomen… Wat heb ik het toch goed voor mekaar!

Onze volgende stop was een noodgedwongen stop omdat we niet in één dag naar de volgende bestemming konden komen; Tegucigalpa, de hoofdstad van Nicaragua. Na een dag reizen bleven we hier een nachtje slapen. We hadden nog een middag en een avond over om even door de stad te lopen, en dat viel me best mee. Ze hadden een gezellige winkelstraat met winkels die we maanden lang niet hadden gezien. Ik vond het best fijn om weer eens in zo’n echte grote stad te zijn. Maar ik vond het ook niet erg toen we de volgende dag weer vroeg op moesten om door te reizen naar León. Dit is een leuk stadje in Nicaragua, waar we nog even de echte toeristische dingen hebben gedaan; marktjes bekijken (waar ik bijna werd beroofd en de dief op z’n borstkas heb geslagen), kerken bekijken (en zelfs op het dak van een cathedraal gelopen!) en ijsjes gegeten (en de helft aan een blije zwerver gegeven). Voordat we het wisten moesten we alweer door naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Een hele bijzondere stad, waar we niets konden vinden wat op een standaard stadscentrum lijkt. Er was een boulevard met eethallen met keiharde muziek maar met weinig geflaneer, een arme, niet hele veilige wijk met comedors (simpele eettentjes) en een aantal shoppingmalls, waar wij uiteindelijk tussen alle fastfoodketens op de foodcourt een enigszins gezonde maaltijd probeerden te vinden, wat resulteerde in een Burger King salade voor Welmoed en typisch Nicaraguaans eten gedrenkt in het vet voor mij. Verder hebben we in Managua onze laatste veldwerkrapportage voor school afgemaakt en opgestuurd, wat betekende dat we toen pas eindelijk écht klaar waren met het veldwerk. Al fin!

Inmiddels zit ik weer veilig en wel thuis in Bears aan de koffie. Na een voorspoedige vlucht kwamen we vroeg aan op schiphol, waar ik al werd opgewacht door Jeroen en m’n ouders. Eindelijk kon ik ze weer in het echt zien, zonder Skype!
Ik heb heel veel mooie, leuke en bijzondere dingen meegemaakt, maar toch ben ik ook blij om weer op m’n eigen plekje te zijn. En wat geniet ik van de lekkere bruine boterhammen met kaas, stamppot en het vertrouwde Friese land om me heen! :)

Tot snel!