Big changes!

Daar ben ik weer!

Het is al weer even geleden dat ik een blog schreef, dat was toen ik nog in Xela zat. Voor mijn gevoel al weer een eeuwigheid geleden! Mijn laatste week in Xela was tevens de leukste week. Ik had een hele goede en leuke docent waardoor de vijf uren les per dag minder zwaar waren dan anders. Ik ging vaak met mijn docent even rondlopen, of zelfs tijdens de les op het terras zitten met andere studenten. Beviel me best goed!
Ook na de lessen heb ik me goed vermaakt. Omdat alle studenten zich er iedere dag bewust van waren dat we binnenkort niet meer samen zouden zijn werden er iedere dag leuke dingen ondernomen. Dat betekende meestal dat we met z’n allen gingen stappen, en dat waren dan ook zeer geslaagde avonden! Avonturen variërend van twintig gratis tequila (niet p.p. hoor), een invasie van Nederlandse antropologen in een Guatemalteekse homobar en een salsadans met een man van één meter veertig of een man die slechts ‘soy guapo?’ (‘ben ik knap?’) kon vragen maakten het interessante avonden. Gelukkig vond mijn docent het niet erg als ik de volgende dag niet helemaal fit in de les zat. Dat kan dan ook niet anders na vier avonden achter elkaar uitgaan!
Ook naast het uitgaan hebben we leuke dingen gedaan. Zo hebben Welmoed en ik gekookt voor ons gastgezin, en had de talenschool gekookt voor de hele school – alle docenten en leerlingen, zo’n vijftig man – ter ere van ons afscheid. Ze hadden lange tafels neergezet en alles prachtig versierd met bloemen en kaarsjes. Onze docenten mochten ons stuk voor stuk naar voren roepen om ons een certificaat te overhandigen, en wij konden ter plekke een Spaans bedankje voor hen improviseren. Al met al was het een mooi afscheid!

Een paar dagen later vertrokken Welmoed en ik met onze backpacks op in de chickenbus naar onze onderzoekslocatie, een heel spannend moment! De locatie is Uspantan geworden. Een stadje dat vrij noordelijk ligt met maximaal 3000 inwoners. Heel klein dus! Het stadje heeft veel te lijden gehad tijdens de oorlog in Guatemala. De bevolking bestaat voor bijna negentig procent uit inheemse mensen en er komen hier zelden ‘blanken’ waardoor iedereen ons met grote ogen aan kijkt. Inmiddels hebben we zelfs al een aantal keer gehad dat er mensen naar ons toe kwamen om te vragen of wij ‘De Nederlanders’ waren, en ze vertelden ons dat iedereen opgewonden was dat er twee Nederlanders voor zo’n lange tijd in hun stadje wonen. Dat belooft wat!

We zijn hier inmiddels al meer dan een week, en zijn al goed van start gegaan met ons onderzoek. Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen in het ziekenhuis waar ik vaak te vinden zal zijn voor mijn onderzoek over de publieke gezondheidszorg in Guatemala. Ik ben bij al het ziekenhuispersoneel bekend en iedereen is bereid me met van alles te helpen. Dat geeft een fijn gevoel! Ik heb dan ook al aardig wat data kunnen verzamelen en verschillende interviews gehad. So far so good!

Naast dat Uspantan een hele goede locatie is voor ons onderzoek is het wel een vrij saai stadje zonder bar, bioscoop of andere entertainment gelegenheden. We komen de avonden dan ook door met films kijken en potjes kaarten, en liggen iedere avond om tien uur onder de wol. Verder is een grote aanpassing niet alleen het feit dat er nooit warm water is, maar vooral het feit dat hier iedere dag de halve dag geen water is. De ene dag is er in de ochtend geen water, de andere dag in de middag. Dat betekent dat we niet altijd kunnen douchen als we dat willen, en de wc ook vaak niet doorgetrokken kan worden. Dat is wel even wennen. Ons gastgezin daarentegen is wel erg lief. Sonia (34 jaar) is de vriendin van David (42 jaar), die zeven dagen per week in de apotheek van zijn vader werkt. Sonia heeft een zoontje van dertien, Javier, die ongelofelijk enthousiast is en ons van alles wil laten zien, proeven, ruiken, horen en voelen. Ook woont Angelica hier, een meisje van zeventien. Er is ons verteld dat ze het zusje is van Sonia maar qua uiterlijk en leeftijd geloven we dat niet helemaal. Mysterieus… Maar ze zorgen allemaal goed voor ons en we krijgen drie keer per dag lekkere en stevige maaltijden. Ook zijn ze altijd bereid om ons te helpen als we iets nodig hebben. Gelukkig!

Na onze eerste week onderzoek zijn we meteen een weekendje weg gegaan. We hadden namelijk een reünie met de andere antropologen in San Pedro, een hippiestadje met (te) veel backpackers aan het meer van Atitlan. Het was zes uur rijden enkele reis voor ons, maar dat hadden we er zeker voor over. Het was erg gezellig om iedereen weer te zien en bij te praten over onze onderzoeken. Helaas was het slecht weer dus hebben we het grootste deel van de tijd in cafétjes zitten kaarten. Hollandse gezelligheid! ;)

Inmiddels zijn we terug in ‘onze thuisbasis’ en weer volop met ons onderzoek aan de gang. Voor komend weekend staat Coban op de planning, dat slechts drie uur rijden enkele reis is. We moeten wel ieder weekend weg, gezien we hier in Uspantan onze was niet kunnen doen of de producten kunnen kopen die we nodig hebben en we onszelf wel één keer per week een warme douche gunnen. Kortom; Uspantan is de perfecte locatie voor een echte antropoloog!

Tot de volgende!

Ps. Mijn adres in Uspantan:
2a calle 6-23
Zona 1, Uspantan, Quiche
Guatemala