Een schaap in de bus en een vent in de tent

Vrienden & Familie!

Mijn laatste blog eindigde met de ‘satanjacht’ cliffhanger, maar helaas moet ik bij deze melden dat Satan zich tot nu toe nog niet aan me heeft laten zien. De lafaard.

Maar gelukkig heb ik genoeg andere dingen te melden!
Zo heb ik een uitstapje gemaakt naar Moshi, de stad aan de voet van de Kilimanjaro. Daar ontmoette ik opnieuw mijn vrienden die me ook in Mambo op hadden gezocht. Het beloofden dus gezellige dagen te worden en dat waren het ook! Samen met Niek (57) en Rafael (61), vrijwilligers bij Mamboviewpoint, zijn we met een gps in de hand gaan wandelen naar de vallei onder aan ‘onze’ berg. Nadat we koppige Rafael al na 5 minuten voor 20 minuten kwijt waren en aan de andere kant van de berg terug vonden hebben we een afdaling van 1300 meter gemaakt. We kwamen dus in een hele andere klimaatzone aan. Daar werden we opgepikt door Kimat, met zijn stoere pick-up truck. Hij had twee autostoelen achter in de pick-up gemonteerd en daar zaten Niek en Rafael als twee blanke koningen bovenop. Ik zat veilig (oké dat weet je hier nooit) in de auto. Niek en ik stapten vervolgens na heel wat kilometers heen en weer te zijn gereden op zoek naar een goeie bus in zo’n rammelend voertuig op weg naar Moshi. Ook daar kwamen we weer veilig aan en hebben we onszelf verwend met de geneugten van de stad (menukaarten, cocktails, koffievariaties, taart, winkels, pinautomaten).
De terugweg vanuit Moshi was bijna net zo enerverend als het verblijf in de stad zelf. Nadat Niek en ik een bijna-vechtpartij hadden gesust om wie ons in zijn bus kreeg stapten we ergens in. Na een uurtje stopten we om meer mensen (masaai krijgers) in de bus te laten. Dachten we. We reden verder en hoorden opeens hard gemekker onder ons! Er waren twee schapen in het bagageruim geladen! Hier in Tanzania dus geen chickenbusses, maar sheepbusses!
Eenmaal aangekomen in Lushoto bleken we door vele gewijzigde plannen (you’ll never know what the next minute will bring) niet meer in Mambo aan te kunnen komen. Dus zochten we een goed hostel (Lutheraans met een avondklok van 22 uur en een verbod op alcohol en sigaretten) en gingen we in het stadje een Tanzaniaanse chips mayai eten. Daar ontmoetten we ‘Tony de Griek’, een beroemdheid in Lushoto en omgeving, waarmee we aan de praat raakten. Mijn pure interesse vraag of mensen in Lushoto wel eens dansen eindigde vervolgens in de lokale discotheek die qua uiterlijk en muziek net zo goed in Utrecht had kunnen staan. Leuk! Helaas hadden wij een afspraak met onze Lutheraanse hosteleigenaren en moesten we om 22 uur weer binnen zijn. Echt dansen hebben we dus niet gedaan. Maar verassend was het wel!
De volgende dag zouden we een lift hebben naar Mamboviewpoint maar omdat de plannen opnieuw veranderden moesten we toch met de bus, waar we nog 2 uur op moesten wachten. Toen de bus na 3 uur wachten eindelijk vertrok zaten we vervolgens twee keer vast in de modder, omdat het regenseizoen is begonnen. De schep werd er bij gepakt en alle passagiers moesten de bus verlaten, maar uiteindelijk reed hij weer, en kwamen Niek en ik 24 uur later dan verwacht aan op de eindbestemming. Polepole (rustig aan).

Maar toen kon ik weer vol versie inspiratie verder mijn onderzoek uitvoeren. Ik heb een nieuwe techniek bedacht - ‘The Card Game’ - waarbij ik mensen kaartjes van verschillende soorten ziektes laat plaatsen onder de healthcare facilitator die zij bij die ziekte zouden benaderen. Het werkt goed, en ik ben er wel een beetje trots op! Verder heb ik voor mijn onderzoek een healer bezocht en haar een ramli laten doen. Dat houdt in dat ze door medicijnen of kruiden in een gedroogde pompoen te stoppen en daar op te blazen haar geesten vraagt wat er mis met mij is. Voor zover ik wist was er niets mis met me, maar volgens haar lijd ik aan kisimo. Dat houdt in dat er iemand in Europa jaloers op mij is en mij daardoor hoofdpijn, rugpijn en beenpijn bezorgd. Ook is er een blokkade op de weg in het vinden van een baan. Maar het was makkelijk op te lossen; als ik drie kangas (Afrikaanse kleden die vrouwen als omslagdoek gebruiken), wat planten en twee kippen (1 witte in ieder geval!) naar haar toe zou brengen zouden de problemen zich oplossen. En had zij weer een lekkere avondmaaltijd. Ik ben niet terug gegaan voor mijn ‘behandeling’, maar toch voelde ik de dagen hierna natuurlijk wat meer hoofd-, rug- en beenpijn. Het omgekeerde effect van placebo.

Tot slot nog een spannend verhaal om deze blog mee af te sluiten. Hiervoor leen ik een deel van het dagboek van Niek, die mooi heeft beschreven wat ik hier nou eigenlijk doe en wat mij laatst overkwam.

“Naast mij aan de internet-bar zit Elske te werken aan haar scriptie.
Die gaat over de keuzen die dorpelingen maken om beter te worden als ze ziek zijn. Vanuit haar laptop klinkt zachtjes muziek van de jaren negentig : “I am a bitch, I am a lover”. Daarnaast heeft ze nog 4000 nummers in de database van haar computer. De artiest van het nieuwe nummer komt uit Australië, waar hij begon als zwerver. Op zelf geknutselde gitaren brak hij plotseling door in de muziekwereld, zo gaat het verhaal.
Elske is de dochter van een van de investeerders van TangaFresh, de zuivelfabriek in Tanga. Zij is 11 weken in MamboViewPoint om veldonderzoek te doen voor haar studie Medische Antropologie.
Ze gaat vaak de dorpen in, meestal in gezelschap van Mzee Hoza (57), haar gids, adviseur en vertaler.

Vandaag is ze weer haar veldgegevens aan het uitwerken. De resultaten van haar interviews met dorpelingen heeft ze als losse papiertjes gerangschikt op een houten bord. Daarvan heeft ze een foto gemaakt en nu zichtbaar gemaakt op haar beeldscherm. Vervolgens krijgt ieder antwoord een kleurcode, die ze bijeenbrengt in een wetenschappelijke lappendeken. Een kleurig resultaat, eigenlijk veel creatiever en spannender dan een statistische verwerking met de software van SPSS. Ondertussen klinkt een nieuw nummer van de Australische ex-zwerver. Hij lijkt beïnvloed te zijn door onze eigen Golden Earring…

Maar toen!
Elske had gisteravond een vreemde vent in haar legertent. Zij stapte na het douchen nietsvermoedend haar tent binnen en stond op 30cm afstand oog in oog met een “halfnaakte” afrikaan. Ze slaakte een gil en vroeg hem wat hij in haar tent deed, terwijl haar mijnwerkerslamp in zijn gezicht scheen. De indringer wees op de twee bedden en zei: “This is where I sleep and that bed belongs to Mr Niek”. Kennelijk vond hij het feit dat er een assortiment vrouwenkleding lag uitgestald op het bed van Mr. Niek geen reden om te twijfelen aan ofwel de beslaper van het bed ofwel het geslacht van Mr Niek.
Het bleek Bonifacius (en die naam is echt waar) te zijn, de assistent automonteur die een paar dagen kwam helpen. Nadat Elske hem zijn juiste slaapplaats had gewezen leek de rust wedergekeerd. Maar om 04.37 de volgende ochtend droomde Elske opeens over een rits. Tot ze besefte dat het haar tent was. Daar stond Bonifacius weer, en doodleuk vroeg hij ‘umeumkaje?’ oftewel; lekker geslapen? Gelukkig was hij net zo snel verdwenen als hij was gekomen, maar dit avontuur geeft uiteraard leuke stof voor anekdotes en die kwamen volop over tafel tijdens het ontbijt.
‘Wie is deze jongeman en waar komt hij vandaan?
Zijn naam is Bonifacius en hij is gezonden door Kimat, onze eersteklas monteur.
Hij bezocht een Fries maar hij had door dat hij maar beter zo snel mogelijk weg kon wezen.’
Dat lijkt een variant op de evangelist die gezonden was door God.
Onze vaderlandse geschiedenis leert dat de Middeleeuwse Bonifacius bij Dokkum is vermoord.
Met onze Afrikaanse Bonifacius liep het echter beter af als gezant van Kimat en hij is veilig aan deze Fries ontkomen.”

Morgenochtend vroeg vertrek ik naar Hale, waar ik mijn ouders ga ontmoeten! Ze komen twee tot drie weken ‘op bezoek’ en de komende week staat in het teken van het bezoeken van de projecten rondom TangaFresh; de melkfabriek en de Fries-Afrikaanse veefokkerij. Daarover later meer! Voor nu lala salama (lekker slapen).

Liefs!