De laatste loodjes; nogmaals naar Cambodja, Maleis

Na Vietnam ging ik door om nogmaals Cambodja te bezoeken. Volgens traditie heb ik in ieder land waar ik kom een soort doel. Na een tijdje gereisd te hebben met doelen voor mijn eigen belang, namelijk om ervan te leren en te genieten vond ik dat ík nu voorlopig genoeg geleerd en genoten had en beter andere mensen kon helpen met leren en genieten. Mijn doel was dus om de lokale mensen in Cambodja te helpen of steunen.
Onze eerste actie hierin was om een massage van blinden te nemen. Blinden kunnen vaak niet veel werk krijgen in deze landen en daarom is massage een hele belangrijke bron van inkomsten voor hen. Het was een fantastische massage! Verder kochten we onze souvenirs bij de mensen op straat die het geld hard nodig hadden, of in fair-trade winkels en gaven we stiekem broodjes van het ontbijtbuffet aan straatkinderen.
De tweede dag in Phnom Penh was niet zo’n vrolijke dag, maar daar kozen we voor. Samen met drie andere Nederlandse meisjes ben ik naar de Killingfields en de Tuol Sleng Prison/S21 museum geweest. Deze gaan beide over de genocide die rond 1975 plaatsvond. Na afgelopen september in Nederland hier een paper over te hebben geschreven wou ik er toch heel graag naartoe, de concrete reden waarom ik ervoor koos om voor 3,5 dagen naar Cambodja te gaan en een duur visum en ticket te betalen. Maar, het was het zeker waard! Ongelofelijk, wat een geschiedenis! Zo vreselijk, en onbegrijpelijk. Op de Killingfields staat onder andere een hele hoge tempel die compleet is volgeladen met schedels en botten. Er zijn in deze genocide 2 miljoen mensen vermoord, een kwart van de bevolking! Onze gids was in de 50 en heeft het allemaal meegemaakt. Iedere dag doet hij rondleidingen maar we konden heel duidelijk zien en voelen dat hij nog altijd vol zat met opgekropte woede en boos was over wat er is gebeurd. Logisch en terecht. Het is een raar idee dat alle mensen die ik op straat zag van boven de 32 jaar, en dat zijn er heel veel, de genocide mee hebben gemaakt (en gelukkig overleefd), Phnom Penh uit moesten vluchten, hongersnood hebben geleden en keihard moesten werken voor het communistisch regime, de Khmer Rouge.
Ook de Tuol Sleng Prison was absurd. Voordat het een gevangenis werd was het een school, en tussen de klimrekken zijn martelwerktuigen opgericht. In alle lokalen stond één bed, met martelmaterialen er op en een foto van een gemarteld mens aan de muur. Heel heftig. Van alle mensen die in de gevangenis zijn gekomen en vermoord zijn foto’s gemaakt, en die konden we allemaal zien.
Na zo’n dag was het tijd voor een vrolijke dag, en een dag om aan het ‘doel’ te werken. Ik heb samen met de andere meiden een groot pakket opgesteld voor het weeshuis. We hebben speelgoed en schoolspullen gekocht en onze oude kleding en toiletspullen erbij gedaan. We zijn twee weeshuizen, één straatkinderen opvang en de straatkinderen zelf afgegaan en hebben de spullen verdeeld. Ze waren er zo blij mee! Natuurlijk hebben we ook even met de kinderen gespeeld; gekleurd en gevoetbald. De kinderen hebben ervan geleerd en genoten, het doel was bereikt!
Cambodja was een korte ervaring, maar zeer goed. Ik vind Cambodja fantastisch, de mensen zijn zo vriendelijk en hebben altijd een lach op hun gezicht, en ook ik heb er toch nog enorm van genoten en geleerd.
Vanaf Phnom Penh vloog ik naar Maleisië, en daar was ik weer, terug op Penang! Het was raar, iedereen was weg, het was zo stil… Alles leek hetzelfde, maar was compleet anders. Gelukkig was er nog één vriend achtergebleven, waarmee ik nog twee gezellige dagen heb gehad. Natuurlijk heb ik een laatste rondje over de Universiteitscampus en door de stad gelopen. ’s Ochtends vroeg in het donker vertrok ik van het eiland, en vanaf de veerboot zag ik Penang langzaam aan de horizon verdwijnen, een tragisch moment. Maar, na een 11 uur lange treinreis kwam ik aan in Melakka! De eerste nederzetting van de VOC in Azië, met nog veel Hollandsche invloeden. Het is een prachtig oud, levendig stadje. Ik heb er twee leuke dagen doorgebracht, half in de Oude Nederlandse buurt en half in de Chinese buurt en me volledig ondergedompeld in oude gebouwen, musea en souvenirshops. Vanuit Melakka verliet ik Maleisië, weer een definitief moment. Ik arriveerde in mijn laatste stop, Singapore! Wow, wat een stad! Een skyline waar je U tegen zegt, ontzettend duur, en ongelofelijk veel business. Het is moeilijk te geloven dat dit zo dicht bij Indonesië ligt, waar ik een paar maand geleden zo veel armoede heb gezien. Singapore is een smeltkroes van alle soorten mensen die er bestaan, met hun eigen culturen en geloven. Dit geeft een zeer dynamische stad waarin iedere groep hun eigen wijk heeft. Ik heb een dag besteedt aan een stadwandeling van zo’n 6 uur, en ik ben een dag naar de wijk geweest waar ik in mijn allereerste nacht in Azië heb geslapen, wat achteraf de red light area bleek te zijn… Mijn allerlaatste dag ben ik naar de prachtige dierentuin geweest, waarin de dieren niet in hokjes zitten maar een soort van vrij rondlopen. Vanuit de dierentuin ben ik vliegensvlug naar het vliegveld gegaan, vanwaar ik een lange maar goede vlucht heb gehad. En dat betekent dat ik dit verslag nu vanuit Nederland schrijf… Mensen, ik ben er weer!!

Dit was mijn laatste blog, en ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie leuke reacties, zowel hier als op Facebook als via-via. Bedankt, en hopelijk tot snel!

Laatste foto’s Vietnam;
https://picasaweb.google.com/113504472505155123765/Vietnam?authkey=Gv1sRgCMf_4vCTlY-C2gE#
Foto’s Cambodja; https://picasaweb.google.com/113504472505155123765/Cambodja?authkey=Gv1sRgCKHdkc2XrNOfJw#
Foto’s Melakka en Singapore;
https://picasaweb.google.com/113504472505155123765/MelakkaEnSingapore?authkey=Gv1sRgCPqJ-rzd-pnMhwE#
x Elske